Zespoły zajmujące się uroginekologią i leczeniem OAB/NM powinny rozważyć kontrolowane włączanie narzędzi Digital Therapeutics (DTx) — aplikacji i platform wspierających terapię behawioralną, trening mięśni dna miednicy oraz monitorowanie objawów — jako elementu terapii wspomagającej. Warunkiem jest jednak przyjęcie modelu „pilot + nadzór kliniczny”, a nie pełnoskalowego, niekontrolowanego wdrożenia. Oznacza to ograniczenie początkowej grupy pacjentek/pacjentów, jasne kryteria włączenia i wyłączenia oraz dokumentowanie efektów terapii.

Ważne jest, aby DTx nie zastępowały standardowej opieki, lecz uzupełniały ją i podlegały ocenie przez doświadczony zespół kliniczny (urolog, ginekolog, fizjoterapeuta uroginekologiczny, psycholog). Ze względu na brak pełnego uregulowania statusu prawnego wielu narzędzi (część funkcjonuje jako aplikacje wellness, a nie wyrób medyczny) kluczowe jest wyraźne zakomunikowanie pacjentom, że korzystają oni z rozwiązania pilotażowego, a decyzje terapeutyczne nadal należą do lekarza prowadzącego.

Rekomendacja operacyjna: utworzyć w zespole uroginekologicznym małą grupę roboczą ds. DTx, odpowiedzialną za dobór narzędzi, przygotowanie standardowego formularza świadomej zgody, ustalenie sposobu zbierania danych i wstępną ocenę skuteczności (np. dzienniczki mikcji, kwestionariusze QoL, liczba epizodów nietrzymania). Dopiero po takim pilotażu można rozważać szerszą implementację lub rezygnację z danego rozwiązania.

Opracowanie redakcyjne: Debaty Zdrowie